Początek wielkiej przygody

Król Śmierci zwrócił oczy w stronę Santariona... wiedział, że tu jest. Nadszedł Koniec. Zderzyli się w potwornej furii... walka była wyrównana... trwała przez okrągłe dni... sztylet Króla Śmigał szybko i nie raz o mały włos drasnął Santariona i vice versa. Nadszedł czas... Santarion miał już dosyć życia... egzystowania... ale i łaknął sprawiedliwości... walczyli i walczyli używając swych mocy. Nie było innego wyjścia... Santarion wbiegł prosto pod ostrze Króla i sam zadał mu cios mieczem. Dusza za duszę... stało się to co się stać miało... Miecz Santariona złamał się na zbroi Przeciwnika. Jęknął. Życie uciekało z jego ciała niczym woda z przebitej klepsydry. Santarion modlił się do swych bogów lecz nikt mu nie odpowiedział. Przeznaczenie szło właściwym torem... nie Thoranos miał zabić Króla lecz Drużyna. Cała... w pełni... tak zginął Santarion... niegdyś czarodziej... teraz już nikt...

Proszę każdego który chce coś napisać o wcześniejsze zapoznanie się z ankietą w dziale Aktualności. Dziękuje

Piszemy dalej. Ktoś podsunął mi świetny pomysł zakończenia opowieści, i nie mam zamiaru go zmarnować.

Do Goiane po dłuższej chwili dotarło to, że nieprzytomna Chloe leży na ziemi. Elfka podeszła do niej i zaczęła ją oglądać.
- I jak tam? - spytał Cintae.
- Nie wygląda to bardzo groźnie, ale opatrunek zrobić trzeba. I lepiej uczynić to szybko, bo jak ona się obudzi, to nie da się dotknąć.
Jak postanowiła tak zrobiła, i po przepłukaniu rany zawinęła jej głowę w kawałek materiału. Potem kazała Cintae przenieść śpiącą bliżej ognia.

Thúle Vala Umbar spoglądał na to całe zdarzenie. Thoranos mylił się w wielu rzeczach, ale co do jednego miał rację. Podążał przeznaczeniem. Musiał zginąć aby reszta mogła dokonać to czego on sam chciał. Szyko przeniósł się do grupy i rzekł:
Witajcie. Thoranos nie żyje. Tak się musiało stać. Dopełnijcie woli bogów i zabijcie Króla Śmierci.Jest to możliwe. Pomogę Wam.
-Wszedł w umysł Cintae i zapisał informacje.
Cintae, posiada informacje. Podążajcie za nim. W kryjówce znajdziecie pomoc. Płaszcze, które dadzą wam niewidzialność. Nie zwracajcie się ku armii, przemknijcie koło niej. Jak spotkacie Króla, będziecie wiedzieć co dalej. Pokonajcie go, a zaznacie prawdy.
Zniknął.

-Aha.-powiedziała Meyru nieźle już zirytowana- No i co orku? Wygląda na to, że teraz ty jesteś przywódcą grupy...

Orka nawiedziło dziwne uczucie. Jego umysł mówił że lepiej siedzieć na miejscu bo nic nie wie. Z drugiej strony instynkt kierował jego ruchami i stwierdził że nie można długo czekać ale nie mogli iść dopóki reszta drużyny nie dojdzie do siebie.
-Cintae? - zapytała Goiane - O co chodziło? Wszystko dobrze?
-Tak - Przestraszył się swojego głosu który teraz brzmiał jak głos demona - Wiem co robić i chyba musicie mi zaufać...

//Kurcze nie zdążyłem...

-To będzie bardzo trudne, biorąc pod uwagę to, że nic o tobie nie wiemy. Przynajmniej ja...- wampirzyca wlepiła wzrok w orka. Przez te 100 lat była przyzwyczajona do raczej powolnego tempa życia. Teraz wszystko działo się strasznie szybko i chaotycznie. Ten nie żyje, ta zemdlała, tamtego słychać a nie widać, tamten o mówi jak opętany... Co tu się dzieje do cholery?

Chris prowadził dziewczynę do jednej z wielu sali. Chciał jak najszybciej przekazać jej całą swoją wiedzę. Kroczyli ciemnym, wdrożonym w skale tunelem. Co chwila mijali odnogi różnych korytarz, lecz podążali wciąż jednym. Po pewnym czasie dotarli do końca tunelu, ich oczom ukazały się ogromne metalowe wrota. Pokrywały je wizerunki wszelakiego rodzaju demonów i mrocznych postaci. Sceny z końca świata.
Chłopak jednym gestem ręki rozwarł wrota na oścież, wkroczyli do środka. Komnata kształtem przypominała sześcian, nie było tam żadnych okien. Jedyne źródło światła stanowiło fioletowo czerwone ognisko. Wokół niego ustawiony był stół, tak, że otaczał ogień ze wszystkich stron.
Czarnowłosy uśmiechnął się szelmowsko do Nadii i jakby z wyższością.
- Usiądź - rzekł.
Nadia podeszła do stołu i usiadła na blacie zakładając nogę na nogę. Chris podszedł do niej.
- Teraz pora na naukę. Zamknij oczy. - Przyłożył jej dłonie do skroni i również zamknął oczy.
Zagłębiał się coraz bardziej w umysł dziewczyny, przekazując jej całą swoją wiedzę. Wtedy stało się coś dziwnego. Do jego świadomości zaczęły docierać nieznane mu sceny i obrazy. Zaskoczony otworzył oczy, Nadia patrzyła na niego. Teraz wyglądała nieco inaczej. Szybko przerwał połączenie.
- Co Ty robisz? - spytał.
- Nic - odparła lekko przestraszona.
- Nie powinnaś tego pamiętać.

Nadia również to zobaczyła. Siebie razem z rodziną w Rosko, a potem z przybranymi opiekunami i rodzeństwem w kraju krasnoludów. Przypominała sobie po woli wszytko.
- Coś Ty mi zrobił? - zawołała i zeskoczyła ze stołu, po czym zaczęła się oddalać od czarnowłosego.

- Oddałem Ci życie - odparł opanowanym tonem.
Zrobił krok w stronę dziewczyny, lecz ta znów się cofnęła. Uśmiechnął się pod nosem.

Thúle przekazał wiadomość Chrisowi. Zostaw ją, pomoże Ci ale musisz ją puścić. Dokończ rytuał. Już niedługo, jej przyjaciele zniszczą Króla Śmierci. Dzięki Nadi dostaniesz artefakty. I Bóg Śmierci będzie mógł się w Tobie ucieleśnić.

- Po co mnie tu przyprowadziłeś? - spytała. Pod plecami wyczuła ścianę, nie miała już dokąd uciekać. - Proszę wypuść mnie stąd.

Chris zbliżył się się do dziewczyny, w jej oczach widniał strach.
- Nie będę robił nic wbrew Twojej woli - odparł, sam nie wiedział czemu to powiedział. W jego umyśle pojawiło się coś dziwnego, nigdy nie doświadczył czegoś takiego. Czyżby to było współczucie? Skrzywił się na samą myśl o tym. Jego serce zawsze było zimne i twarde niczym lód.
Czuł, że dzieje się z nim coś nienaturalnego.

- Chcę wrócić na ziemię - powiedziała cicho dziewczyna. Nadal czuła się niepewnie.
Teraz jednak już się nie bała, z twarzy czarnowłosego nie mogła nic odczytać. Stał koło niej praktycznie się nie ruszając.

- Jak zechcesz - rzekł.
Nie rozumiał swojego zachowania. Zwykle po prostu zabiłby taką osobę i miałby problem z głowy, teraz jednak nie potrafił. Coś w środku go powstrzymywało, nie wiedział jednak co to jest.
Ruszył bez słowa w stronę wrót. Dziewczyna podążała za nim. Całą drogę pokonali w milczeniu. Chłopak cały czas zastanawiał się co to wszystko ma znaczyć.
W jego umyśle pojawiało się co chwila coś nowego. Nowe uczucia, musiał je przejąć od tej dziewczyny. Nie widział innego wyjaśnienia tej sytuacji.
Nie był jednak do końca pewny, czy to mu się podoba...